Backstage | Interview | Guy Weizman & Roni Haver | Choreograaf Fortune

In de voorstellingenreeks The Human Odyssey onderzoekt Club Guy & Roni, samen met artistieke partners van over de hele wereld, hoe de universele menselijke emoties ons leven bepalen en hoe daar vanuit verschillende perspectieven, culturen en levensomstandigheden tegenaan wordt gekeken. Na Happiness, Phobia, Freiheit, LOVE en Freedom is het nu de beurt aan Fortune.

Een dansvoorstelling geluk, in samenwerking met het Indiase Navdhara India Dance Theatre en Slagwerk Den Haag. Twee maanden voor Fortune in Groningen in première gaat, zijn Guy Weizman, Roni Haver en vijf dansers van hun ensemble op werkbezoek in India. Om materiaal te verzamelen en met choreograaf Ashley Lobo en de dansers van Navdhara de basis te leggen voor de voorstelling.  
 
Jullie zijn al ruim een week in Mumbai, hoe is het daar? 
Guy: “Het is overweldigend en ontroerend en vooral allemaal heel veel; als wij onszelf al maximalistisch noemen, dan is het hier echt über-, ultra-, súpermaximalistisch. De hoeveelheid informatie die je hier op straat te verwerken krijgt is onvoorstelbaar.” 
 
Cultuurshock? 
“Nee, geen cultuurshock. Maar we kijken wel onze ogen uit. Het is verschrikkelijk druk op straat, de auto’s en de riksja’s lijken een eigen taal te spreken, het is fucking luid, er wordt heel veel getoeterd. De straat oversteken is voor ons levensgevaarlijk, omdat we het systeem niet begrijpen. Voor een buitenstaander is het echt crazy en messy, maar ik heb nog geen enkel ongeluk zien gebeuren. Het systeem werkt, ik begrijp alleen niet hoe.” 
 
Roni: “De ‘chaos’ hier makes sense. De overvloed aan informatie lijkt heel organisch. Het is bijna poëtisch. De beelden, geuren en geluiden waarmee je hier wordt geconfronteerd zijn anders dan wat ik ooit heb meegemaakt.” 
 
Guy: “Het is een totaal andere ingang naar het leven. De extreme verschillen tussen arm en rijk, het grote aantal mensen dat op straat leeft...in Nederlands zouden we dat zien als iets wat opgelost moet worden, maar in India is het onderdeel van de realiteit; je leidt het leven wat je ziel heeft gekozen voor je ter wereld kwam. In Nederland denken we dat we er bíj́na zijn; nog een paar wetten, nog een paar extra snelwegen, en dan is het af. Dan zijn we er. Dan leven we in de perfecte situatie en vanaf dan moet alles precies hetzelfde blijven, want ‘we made it.’ Daarom zijn we ook zo boos op de oorlog in Oekraïne... want het ging toch allemaal prima. 
De Indiase samenleving is nog veel meer in beweging, in transitie. Er is minder cynisme. Je ziet meer hoop in de ogen van de mensen. Misschien omdat er zoveel groeimogelijkheden zijn. Multimiljonair worden in drie jaar, dat kan hier. Er zijn de urban legends: de man die bij het tankstation werkt en nu de rijkste man op aarde is. Dat idee wordt ook sterk gevoed door Bollywood, de Indiase filmindustrie. Ze verkopen dromen, escapisme en hoop.” 
 
De voorstelling heet Fortune. Wat betekent fortune voor jullie? 
Guy: “Fortune is voor mij: the opportunity to choose. Als ik twaalf uur per dag wil werken, dan is dat mijn eigen keuze. Het is heel anders dan wanneer je twaalf uur per dag móét werken.” 
 
Roni: “Fortune is dat je de vrijheid en de kennis hebt om keuzes te maken, dat je geïnformeerd bent, kansen krijgt, liefde en vertrouwen voelt en verzekerd bent van goede gezondheidszorg. In Nederland zijn we er heel erg aan gewend om ons comfortabel te voelen in ons leven en hebben we onze meningen over hoe de dingen zouden moeten zijn. We zitten zo gevangen in onze realiteit, dat we vergeten dat er nog zoveel andere perspectieven zijn, andere manieren om de wereld te zien, andere manieren om te leven.”

 
 
Die andere perspectieven onderzoeken jullie in The Human Odyssey.  
Roni: “Die reis zijn we een tijd geleden begonnen, als een poging om centrale menselijke concepten te begrijpen. Om te begrijpen hoe ze invloed hebben op onze beslissingen en ambities, en de manier waarop we met elkaar communiceren en empathie voelen voor de mensen om ons heen. Het is complex om je blikveld te verruimen, dus vonden we het een goed idee om uit te reiken naar verschillende culturen. Het is niet genoeg om erover te lezen, het is essentieel om jezelf in een andere realiteit te plaatsen. We hebben in Marokko gewerkt en in Mexico, en nu zijn we hier in India. Het is heel interessant om het concept fortune te onderzoeken, vanuit zowel ons eurocentrische als het Indiase perspectief.” 
 
Kun je stellen dat mensen in Nederland gemiddeld meer ‘fortunate’ zijn? 
Guy: “Nee, want je kunt het niet vergelijken. We gebruiken verschillende meeteenheden. Het is als Fahrenheit en Celsius. Of beter nog: Fahrenheit en de schaal van Richter. We meten totaal verschillende dingen. We hebben die vraag natuurlijk wel gesteld hier aan onze Indiase collega’s: ‘Vinden jullie ons meer fortunate?’ Maar daar kwam geen duidelijk antwoord op. Ze zeiden niet ‘ja’.” 
 
Wat zijn jullie nu aan het doen? Hoe zien jullie dagen eruit? 
Guy: “We zijn aan het uitproberen, aan het oefenen. En elkaar aan het leren kennen. Met Ashley Lobo heb ik al vaak gesproken de afgelopen jaren, maar een ontmoeting tussen kunstenaars vindt pas echt plaats op de vloer. We moeten leren elkaars dansers en elkaars taal leren kennen, en onze visie op de dans en de wereld uitwisselen. 
 
Volgende week voegen zich hier ook nog twee muzikanten van Slagwerk Den Haag bij ons, Pepe Garcia en Niels Meliefste. Via een open call hebben ze Indiase componisten uitgenodigd om muziek in te sturen, op basis van hun soundbanks. Aan de hand van die tracks gaan ze de muziek voor de voorstelling componeren.” 
 
Begint de voorstelling in jullie hoofd al vorm te krijgen?  
Guy: “We zijn nog aan het zoeken naar de juiste ingang. We hebben besloten dat we drie delen gaan maken die we daarna samenvoegen tot één voorstelling. Om de fortune of diversity niet te verdunnen willen we geen middenweg zoeken of een compromis sluiten. Ashley, Roni en ik maken elk een eigen deel, met onze eigen visie. Zo zal Roni de materie meer vanuit het vrouwelijke perspectief benaderen.” 
 
Roni: “Maar daar ga ik niets over zeggen, want dat worden al snel lege pseudo-feministische slogans. Ik kan het veel beter vertellen door middel van dans. Mijn werk zal sterk worden beïnvloed door alles wat ik hier ervaar; het ritme op straat, de sociale structuren, de levensverhalen van de mensen. De verschillende beelden, geluiden, geuren en sensaties komen in mijn hoofd tot leven in de vorm van bewegingen.” 
 
Guy: “Dit bezoek staat vooral in het teken van verzamelen. Het verzamelen van indrukken en