Songofsongs

Deze bewegingsvoorstelling haalt inspiratie uit de meest obscure tekst van de bijbel: Het Hooglied. SONGOFSONGS dompelt het publiek onder in een soorten-overschrijdend liefdesspel dat, op de pompende pulse van OTION’s real-life beats, toewerkt naar een panseksueel polyfoon orgasme. Een zoektocht naar een lang vergeten werkelijkheid waar alles met alles de liefde bedrijft.

BVDS werkt voor SONGOFSONGS speciaal samen met componist, spoken-word artiest en danser/choreograaf OTION. Zijn performances versmelten dans, livemuziek, zang en spoken word, met een sterke nadruk op verhalen. Zijn meest recente werken zijn ceremoniële performances over spiritualiteit en zwarte queeridentiteit.

over BVDS
Het kunstenaarsduo Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot werkt al samen sinds ze in 1999 afstudeerden aan de Mime-opleiding van de Theaterschool Amsterdam.  Ondanks dat hun werk diep verankerd is in de anarchistische traditie van de Nederlandse Mime, hebben ze een praktijk opgebouwd die verschillende kunstdisciplines combineert. Boogaerdt/VanderSchoot’s werk wordt vaak omschreven als fysieke performance en video-installatie ineen—een synergie tussen de podiumkunsten en de beeldende kunst.

Hun werk leent zichzelf tot de grey space, de schemerzone tussen de black box en de white cube, waar ze zowel theatrale- als museale regels en conventies oprekken. Het duo creëert tussenruimtes waarin de homo digitalis haar lichamelijke gewaarwording kan trainen en handvatten krijgt om zich met haar off-line body te verbinden tot allerlei nieuwe (virtuele) werelden. Door een gender-bewuste lens onderzoeken ze hoe verschillende realiteiten, of het nu virtuele- of droomwerelden zijn, interfacen met de menselijke gebruiker. 

Boogaerdt/VanderSchoot stelt de vraag wie of wat het apparaat van het (menselijke) lichaam bestuurt, hoe dat de aard van het bewustzijn beïnvloed, en bijgevolg de totstandkoming van verschillende realiteiten. Het duo exploreert lichamelijkheid in al zijn verschijningsvormen en speelt met het idee van een lichaam als object. Daaruit volgt dat de menselijke performer niet als vanzelfsprekend centraal staat. Ze spelen met het vervreemdingseffect van o.a. gemaskerde figuren, cybors, poppen, avatars, en semi-gemechaniseerde karakters. Zo oppert Boogaerdt/VanderSchoot de vraag ‘Wat maakt ons menselijk?’ en faciliteren ze een herverbinding met de creatieve kracht van het leven zelf.